Ebruculukta kullanılan ve Hindistan’dan geldiği için bulunması zor olan, morumsu vişneçürüğü renkli lök boyasının Mısır Çarşısı’ndaki bir dükkânda bulunduğunu işiten Necmeddin Efendi bu boyanın peşine düşer. Lâkin o gün 13 Kasım 1918’dir ve 30 Ekim’de imzalanan meş’um Mondros mütârekesini müteâkip, gemilerle gelen İngiliz-Fransız kuvvetleri İstanbul’u işgâle başlamışlardır. Lök boyasını satın aldıktan sonra, başına bir iş gelmemesi için Boğaz vapuruna binmeyip, Eminönü’nden sandal kiralayarak yabancı askerlerin arasından güçbelâ Üsküdar’a dönen Necmeddin Efendi, Toygartepesi’ndeki evine zorlukla erişir.

Aradan neredeyse beş yıl geçtikten sonra, 2 Ekim 1923 günü yabancı kuvvetlerin gemilerle İstanbul’dan defoluşunu, evinin limanı gören bahçesinden dürbünle seyreden Necmeddin Efendi, o neş’e ile içeriye girip “Gel keyfim gel” celî ta‘lîkını ebrulu olarak yazar. Ancak, renkleri serperken işgal günü zorlukla bulduğu lök boyasını da bilhassa kullanmak arzusunu duyar. O günlerde henüz girmiş olan 1342 hicrî yılını da, dalgınlıkla 1341 olarak yazısının altına yerleştirir.

Ebru teknesinden çıkardığı eserini kurutup seyretmek maksadıyla karşısına aldığı sırada, bir yandan kahvesini yudumlarken, heyecanından fincanını “Gel keyfim gel”in üstüne döker; işte yazıda görülen lekeler bunlardır. Necmeddin Efendi çapında bir sanatkâr için, İstanbul’a gelişlerinde kendisiyle beraber bütün Türkleri hüzne boğan işgal kuvvetlerine karşı, bundan daha keyifli ve sanatkârca bir intikam düşünülemezdi!